پایــــــــــان سپیده

گاهی که دلم بـــــــــــــه اندازهء تمام غروبها می گیرد ،

چشمهـــــــایم را فراموش مــــــــــــــــــــــــــــــی کنم

اما دریغ که گریه ، دستانم نیز مرا به تــــو نمی رساند

من از تراکم سیاه ابرها مــــــــــــــی ترسم و هیچ کس

مهربانتر از گنجشکهای کوچک کوچه های کودکی ام

نیست و کسی دلهره های بزرگ قلب کوچکم را

نمــــــــــــــــــــــی شناســــــــــد

و یا کابوسهای شبانه ام را نمی داند

با این همه ، نازنین ، این تمام واقعه نیست

از دل هر کوه کوره راهی می گذرد

و هر اقیانوس به ساحلی می رسد

و شبی نیست که طلوع سپیده ای در پایانش نباشد

از چهــار فصل دست کم یکــــــی که بـهــــار است.....